Blog geschreven door Nanny Zoë. Zoë werkt als Nanny via Nanny Service Nederland.

Er zijn zo van die dagen dat je gewoon iets minder zin hebt. Minder zin om te gaan werken, minder energie om iets te ondernemen of simpelweg geen zin om te spelen, dansen en zingen met je kinderen. Je kunt nu eenmaal niet altijd 100% opgeladen zijn.

En ondanks dat ik mijn werk als nanny erg leuk vind, heb ook ik van die dagen er tussen zitten dat ik mij nog liever even omdraai in bed, omdat ik geen zin heb… Juist op deze dagen zorgen de kinderen ervoor dat ik uiteindelijk weer met een grote glimlach naar huis ga.
Kinderen leren mij weer genieten van de kleine dingen.

Zo stapte ik vorige week (nog wat vermoeid) het gezin binnen waar ik 2 dagen in de week werk met twee meiden van 3 en 1 jaar oud. De kinderen zaten lekker te ontbijten aan tafel. Een grote glimlach op hun gezicht en direct begonnen zij wilde verhalen te vertellen. Oké, het is wat veel op de vroege ochtend en toch komt er al gelijk een glimlach op mijn gezicht. Die blijdschap van de kinderen neem ik automatisch over. Toen de oudste haar bordje in de keuken zette, omdat zij helemaal klaar was met eten, zei ze: ‘Wauw, kijk eens!’ Met twinkelende oogjes keek ze naar buiten. Ik vroeg wat ze zag, waarop ze antwoordde: ‘Roze wolken.’ En inderdaad, wat was de lucht mooi! Ik tilde haar zusje op en met z’n drieën keken we naar buiten. Niet alleen naar de roze wolken, maar ook naar de vogels die door de lucht trokken en de bladeren die naar beneden dwarrelde. Stiekem genoot ik niet alleen van de natuur buiten. Misschien genoot ik nog wel meer van de twinkelende oogjes en de nieuwsgierige blikken van de meiden die de wereld aan het ontdekken waren.

Als de meiden helemaal klaar zijn aan tafel, gaan zij lekker spelen. De duplokist wordt tevoorschijn gehaald en in één keer leeg gekiept. Aai, die herrie (in combinatie met het enthousiasme van de kinderen) komt 3x zo hard binnen zo ’s ochtends vroeg. Ik neem nog even mijn tijd om de tafel op te ruimen en mijn theetje op te drinken. Tegelijkertijd zie ik het plezier van de kinderen. Wat zijn ze toch lief aan het spelen en er worden ook echt mooie dingen gebouwd. Als mijn theetje op is, sluit ik aan om ‘mee te helpen’ met het inrichten van de dierentuin. Wat is het stiekem toch fijn om even helemaal in het spel op te gaan.

Na het spelen, besluiten we om ons klaar te maken voor de boodschappen. Dat is altijd een groot feest voor de meiden. Zeker wanneer de regenjassen tevoorschijn komen en de kaplaarzen aan mogen. Al ben ík wel blij dat het nu droog is buiten. Na de boodschappen vraagt de oudste of we via het park teruglopen naar huis. Gezien de tijd kan dat makkelijk. Al zingend lopen we richting het park. De liedjes worden ingezet door de oudste en de jongste doet vanuit de kinderwagen mee met gebaren en geluiden. Niet alleen ik word er vrolijk van. Ook bij de mensen die we onderweg tegenkomen verschijnt er een glimlach op het gezicht. Eenmaal in het park, begint het te betrekken. Waar ik een stapje harder wil lopen, lijken de kinderen geen haast te hebben. De eerste druppels komen naar beneden en de kinderen zingen nog steeds vrolijk door. ‘Kom, we nemen grote passen, want het begint te regenen’, zeg ik. De oudste kijkt mij aan en lijkt het probleem niet te zien. Zo gaat zij onverstoord verder met zingen. Sterker nog: ze begint harder te zingen, waarop de jongste nog harder begint te lachen. Inmiddels regent het flink door en besef ik mij dat we alles behalve droog aan zullen komen thuis. Ach, dan kunnen we net zo goed nog even in de plassen stampen. Want wat is er nu leuker dan met dit weer en je kaplaarzen aan in de plassen te stampen!

Eenmaal thuis maak ik de meiden droog met een handdoek en kleed ik ze om, zodat we droog en warm aan de lunch kunnen beginnen. ‘Jaaaa boterhammen!’ wordt er al geroepen zodra ik zeg dat we zo aan tafel gaan. Wat kunnen ze toch smikkelen. Na de lunch is het tijd voor het middagslaapje.

Na de meiden één voor één op bed te hebben gelegd, loop ik naar beneden.

Hè, wat een heerlijke ochtend was dat! Mijn dag kan niet meer stuk ?

“Because your normal, might be their magic”